Η πορεία για την αναζήτηση της Αλήθειας είναι επίπονη και απαιτητική. Προϋποθέτει αγώνα αυτογνωσίας για να αγγίξουμε την δική μας προσωπική αλήθεια και αγώνα αυταπάρνησης για να πλησιάσουμε και να ψηλαφίσουμε την αλήθεια των άλλων. Προϋποθέτει αγάπη για το Είναι μας και το Είναι του Σύμπαντος. Προϋποθέτει άνοιγμα καρδιάς στο Χθες και το Τώρα. Γιατί μόνον συγχωρώντας το χθες και αγαπώντας το τώρα μπορούμε να αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία το αύριο...
Η Λίνα Πηγαδιώτη-Τζήμα γνωρίζει πολύ καλά αυτήν την πορεία. Την επέλεξε συνειδητά ως άνθρωπος και την εκφράζει με πάθος αλλά και με ευλάβεια ως καλλιτέχνης. Ακμαία αγωνίστρια και συνεχής μαθήτρια του σχολείου της ζωής αναζητά, παρατηρεί, αφουγκράζεται, ερευνά, συμμετέχει, βιώνει, αισθάνεται, αγωνιά, επαναστατεί, ενεργεί, σιωπά, βυθίζεται στον εαυτό της, επικοινωνεί, χαίρεται, πειραματίζεται και τελικά αποτυπώνει τα βιώματά της στο χαρτί. Όχι τυχαία...
Η Λίνα ανακαλύπτει την πηγή της δημιουργικής της ικανότητας (Animus – Anima, 2009), συμφιλιώνεται με τo χθες και το σήμερα στο όραμα μιας προσωπικής ανέλιξης (Το χθες … Το σήμερα … Το αύριο … μια γραμμική πορεία, 2011), αφήνεται συνειδητά στο τυχαίο (Mind Views, 2010), συνδιαλέγεται με την ποιητική εικόνα της φθοράς (Ελαφρότητα του Είναι, 2011), εξερευνά την γραφή και τα γράμματα σε μια ανάγκη κατάθεσης ψυχής (Επισεσυρμένη και Μαγικά Τετράγωνα, 2012), προσεγγίζει βιωματικά και εννοιολογικά την δύναμη των αριθμών και των συμπτώσεων (Ιαματική Τριάς, 2013) και αναζητά απεγνωσμένα το καθαρό φως εκλιπαρώντας για την ανάκτηση της χαμένης μας συνειδητότητας (Do Air Your Dirty Linen!, 2013).
Τα πρόσωπα που την περιβάλλουν, οι τόποι, οι χρονικές στιγμές, τα αντικείμενα, υπαρκτά ή φανταστικά, εικόνες ζωντανές ή μνήμες συμπαντικές λειτουργούν ως σημεία αναφοράς και πηγές έμπνευσης στις δημιουργίες της, που αντικατοπτρίζουν αυτήν την καρποφόρα διαδρομή τής συνειδητής της αναζήτησης. Όχι τυχαία...
Η δική μου διαδρομή πάνω στα έργα της τελευταίας της σειράς Φθοράς Αλήθεια ήταν μια σχεδόν μεταφυσική ανάγνωση των γραμμών, των γραμμάτων, των χρωμάτων, της τεχνικής και των υλικών που χρησιμοποίησε για την δημιουργία τους. Παρατηρώντας τα κατά σειράν και αφουγκραζόμενη τους παλμούς της καρδιάς της στα στάδια της πραγμάτωσής τους, βίωσα την διαδοχή των συναισθημάτων που πρόσταζαν την εξέλιξή τους. Από το πρώτο έργο που αποτέλεσε την μήτρα για να γεννηθούν τα άλλα έως το εικοστό όπου ο στόχος εκπληρώνεται πανηγυρικά μέσα στο λευκό φως, το χρυσό, το καφέ, η ώχρα, το μαύρο και το κόκκινο ως αίμα-σφραγίδα, συνδιαλέγονται σε έναν αγώνα επανάστασης και συλλογικής αντίδρασης αλλά και δράσης για την απαλλαγή των βαρών που διευκολύνει την ανάταση...
Αυτή η αίσθηση της απογείωσης, της πτήσης, της ελευθερίας, του μη βάρους που προκύπτει από μια γλυκιά ωριμότητα είναι η επίγευση που μου έμεινε απολαμβάνοντάς τα.
Η Λίνα Πηγαδιώτη-Τζήμα, σήμερα, καταθέτει ενώπιόν μας θαρραλέα την ανάγκη της για την αναζήτηση της αλήθειας, ξορκίζει το παρελθόν αξιοποιώντας την φθορά και σφραγίζει την επερχόμενη λύτρωση αναγνωρίζοντας την παρέμβαση του θείου από μια άλλη διάσταση… Της εύχομαι από καρδιάς να συνεχίσει την ανοδική της εξέλιξη σε όλα τα επίπεδα, ώστε να μας μεταφέρει με τα έργα της ζωογόνα συναισθήματα ως καρπούς των κατακτήσεών της.
Τόνια Αγιοπετρίτου
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας