Αρχαία Ολυμπία, μυρίζω τη φύση γύρω μου και τι ωραία μελωδία τα τιτιβίσματα, το αεράκι. Ήχοι τυχαίοι, πηγαίοι, αρχέτυποι… Και όμως Υπάρχει ομορφιά γύρω μας. Με όλα αυτά που βομβαρδιζόμαστε καθημερινά έχουμε χάσει την αίσθηση του ωραίου φοβάμαι.
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω τραβηγμένες μορφές, τσιτωμένες εκφράσεις, παραμορφωμένες φιγούρες. Γιατί; Ο μέσος άνθρωπος ζει μέσα στην ανασφάλεια, απειλείται, οικονομική κρίση, απόλυση, τιμωρία, ατελείωτες ώρες δουλειάς, παράλληλες πορείες με τον εαυτό του που δεν συναντιούνται ποτέ, που δεν μιλάνε ποτέ. Δεν είναι καν γνώστης του τι θέλει πραγματικά ο ίδιος του ο εαυτός. Τρέχει πάνω σε μια ράγα που τον έχει τοποθετήσει ο «μοντέρνος πολιτισμός». Ύλη, ύλη, ύλη πολλή ύλη και καθόλου ψυχή. Και είναι όλα τόσο απλά.
Eμείς τι κάνουμε; Αντιδρούμε; Ή απλώς γινόμαστε ο καθρέπτης της κοινωνίας μας. Αντί να κάνουμε μια πρόταση για το αύριο, είμαστε ο καθρέπτης της μίζερης καθημερινότητάς μας. Και έτσι όλα αυτά τα παραμορφωμένα πρόσωπα και φιγούρες που βλέπουμε γύρω μας, τα αποτυπώνουμε με μια νοσηρή φαντασία σε χαρτί! Γιατί; Προσπαθούμε άραγε να ξορκίσουμε έτσι το κακό;
Και όμως υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα γύρω μας. Η φύση. Η ολόδροση χλόη απλώνεται με μια γραμμή από χαμομήλι να κυλάει ανάμεσά της σαν χαμένο ποταμάκι. Λίγο πιο κάτω κατακόκκινες εύθραυστες παπαρούνες σηκώνουν διακριτικά το χέρι τους στον «μεγάλο δάσκαλο» άνθρωπο, διεκδικώντας λίγο από τον χρόνο μας. Από πάνω οι ελιές δεσπόζουν φουντωτές και μπλέκονται σ’ ένα πολύ ερωτικό και ναζιάρικο παιχνίδι με το αεράκι. Και πιο πάνω τα σύννεφα, αγέρωχα, ταξιδιάρικα, πυκνά σε διάφορες αποχρώσεις και διαθέσεις, κάνουν τα δύσκολα στις αχτίδες του ήλιου και τις φυλακίζουν για λίγο στην αγκαλιά τους.
Αν είναι να αντιδράσουμε λοιπόν στην υπάρχουσα τρομοκρατία της παγκόσμιας κρίσης, ας μην αντιδράσουμε καθρεπτίζοντας την δυσμορφία στην οποία οδηγήθηκε ο κόσμος μας. Ας γίνουμε λίγο θετικοί. Εφόσον φτάσαμε εδώ όντας οργανωμένοι σε κοινωνίες με νόμους, μέτρα και σταθμά, και απόλυτα προγραμματισμένοι σε μια πορεία - σχεδόν προδιαγεγραμμένη - παγκόσμιας «ανάπτυξης» που δεν μας πήγε όμως και πολύ ψηλά τελικά, ας προσπαθήσουμε να αντιδράσουμε ενώνοντας την φωνή μας για πιο ψηλά ιδανικά. Ας αφεθούμε, τελικά, να ζήσουμε, έστω και με τυχαίο τρόπο. Αλλά ας αφεθούμε, να ζήσουμε ξανά τις απλές και πρωτόγονες χαρές της ζωής. Ας αφεθούμε στο τυχαίο και ας δημιουργήσουμε με βάση το τυχαίο. Τυχαία υλικά, τυχαίες συνθέσεις, τυχαίες γραμμές που ξεκινάνε μη ξέροντας που πάνε. Ας γίνουμε εμείς το μέσο μεταφοράς τους - με τη θεία φώτιση - για να πάνε εκεί που θέλουν αυτές. Και αν δεν ξέρουμε εμείς που, αυτές ξέρουν γιατί τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ας τις εμπιστευτούμε!