… παλίμψηστο μνήμης …
… και έτσι απλά, ήρθε η στιγμή που όλα έβγαζαν νόημα … τα υφάδια μιας ζωής ανασυντάχτηκαν … απέκτησαν υπόσταση … διεκδίκησαν την προσοχή … να πάρω μια ανάσα … να κάνω μία στάση … ώρα για μια δεύτερη ανάγνωση των ήδη ειπωθέντων … και ήταν τόσα πολλά … και είχαν τόσα να πουν … σημειώσεις, αποκόμματα, σχέδια και συλλογισμοί … κάρτες, πάσα, εισιτήρια, ταυτοποιήσεις … ήταν όλα εκεί … ευλαβικά φυλαγμένα στο κουτί της ζωής … όλα αποτελούν το «πράσινο φως» για να πας κάπου, σκέπτεσαι … στο επόμενο βήμα … στην πρωτόγνωρη εμπειρία … στην καινούργια γνώση … στη νέα αρχή … στην άλλη όχθη … όλα -βιώματα πια- διαμόρφωσαν τη ζωή σου … και τις επιλογές σου … επιθυμίες και αισθήσεις μιας ζωής … και τώρα πια μπορείς … μπορείς να του επιστρέψεις την αξία που διεκδικούσε εκείνο το σκιτσαρισμένο χαρτί … εκείνη η φωτογραφία που ρίσκαρες να τραβήξεις τότε … εκείνο το έργο που με ευκολία κάποτε απέρριψες … εκείνη η εικόνα που καρτερικά σε συνόδευε στο εργαστήριό σου … εκείνο το φυλακτό που κράτησες από τότε … εκείνα τα λόγια που έγραψες διστάζοντας να αρθρώσεις … θυμός θαρρώ ήταν που ξεχείλιζε από μέσα σου για την τόση αδικία … για την τόση χυδαιότητα … τώρα όμως, είναι όλα αυτά μαζί, ξανά … σε πλήρη διάλογο και επικοινωνία … στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα … υφαίνουν έναν νέο μικρόκοσμο … αυτόν του σήμερα … του τώρα … και έτσι ενωμένα, του πάντα … κι εσύ για άλλη μια φορά πλήρης και ευγνώμων για την ευλογία της έκφρασης … του αγαθού να γίνεσαι αγωγός αυτής της θείας ενέργειας … να βιώνεις αυτή τη λυτρωτική δύναμη της τέχνης … κοινωνός της μεγάλης αλήθειας αισθάνθηκες … μόνο ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μπορεί να πλημυρίσει την ύπαρξή σου … για όλα αυτά που είδες … για όλα αυτά που έζησες … για την ουσία των πραγμάτων που κατάλαβες … για όλα αυτά που «εκόμισες εις την τέχνη» …
Λίνα Πηγαδιώτη - Τζήμα